In ons clubhuis ‘Weerkomm’n‘ staan op de grote wand de namen van de ereleden en de leden van verdienste; vrouwen en mannen die veel voor het voetbal in Ommen hebben betekend. Ook de naam van wijlen Willem de Jonge staat daartussen. Willem was in een ver verleden een markante Ommenaar, de jeugdjaren bracht hij door in Bergentheim, echter zijn roots lagen in het losse Brabantse land, mogelijk een verklaring voor zijn kenmerkende enthousiasme dat hij keer op keer aan de dag wist te leggen. Bij OVC speelde hij vanaf 1945 tot aan midden jaren vijftig in het eerste elftal. Willem werd niet geroemd om zijn technische vermogen maar wel om zijn enorme arbeidsethos.
De werklust, die gepaard ging met zijn losse tongval heeft hij veelvuldig ten dienste gesteld aan OVC. De allereerste kleedgelegenheid die er voor de Ommer voetballers was, werd gebouwd in 1952 en kwam tot stand door wijlen Evert Kothuis (zwarte panter) en animator Willem.
Dit houtenkleedgebouwtje was voor die jaren een fysieke Wellness! In het huidige clubhuis ‘Weerkomm`n’ is één van deze bouwstenen herplaatst!
Bij de grote OVC Bazaar was het Willem die aan het rad draaide en door zijn rappe babbel de volle tent moeiteloos aan zich bond, dit alles leverde de penningmeester een goed gevulde kas op!
De oud OVC-redacteur wijlen Henk van der Beek had in juni 1950 een interview met hem en roemde de vlotte babbelaar!
Op talloze andere terreinen heeft Willem zich weten te onderscheiden op het Laar en de Rotbrink.Hij was er altijd, vaak met een zak ongepelde pinda’s in zijn jaszak!
De inspanningen van Willem zijn niet onopgemerkt gebleven, de club benoemde hem op 14-07 1964 tot lid van verdienste!
Willem is zijn OVC tot aan zijn dood toe trouw gebleven. De allerlaatste wedstrijd die hij ondanks het doktersverbod bijwoonde was de kampioenswedstrijd op 6 mei 1990 in Ruinen.
Staand v.l.n.r. B.v.d. Boon.W.de Wit, J Oostendorp, J Makkinga (27 jaar eerste elftalspeler), A Hidding, G. Makkinga, J Bouman, W. Doosje, W.de Jonge, H.de Wit (elftalleider)en J. Alberts, gehurkt H.v.d. Boon.
Zijn oudste zoon Gerrit die het levenslicht zag op 15 juli 1947, speelde in de jeugdteams en wist ook gelijk zijn vader de eer van de club in het eerste te vertegenwoordigen. Een rugblessure waar hij levenslang last van zou houden was de reden dat er geen grote carrière voor hem in het verschiet lag!
OZC!
De grote verdiensten van Gerrit lagen niet op het veld maar langs de lijn als jeugdleider. Niet bij OVC maar door een plotselinge switch van de zondag naar de zaterdag bij zustervereniging OZC. De overstap die bij senior wat zwaar viel, werd toch gerespecteerd!
Bij de Geel -Zwarten zou Gerrit, die het gedrevene van zijn vader erfde, zich ontwikkelen als een jeugdleider waar iedere voetballiefhebber in Ommen respect voor had. Daar waar de doorsnee leider het welletjes vond, daar begon het voor Gerrit pas.
De gepassioneerde aanpak zorgde bij de OZC-jeugd voor het nodige respect en aanzien waardoor de betere spelers in de rij stonden om door De Jonge een seizoen lang begeleid te worden. Door de jaren heen had Gerrit een goed oog voor talent ontwikkeld waarbij het niet alleen om de techniek ging maar zeker ook de factor instelling een pre was.
Een mooi voorbeeld was Gerrit Veurink die als C junior vanwege zijn fysiek bij de leeftijdsgenoten nog wat te winnen had!
Veurinkie werd door de Jonge toch bij de C1 ingedeeld omdat de leider het tor instinkt dat gepaard ging met passie al lang had waar genomen. Enkele jaren later zou hij bij het eerste uitgroeien tot een grote meneer VEURINK. Eén van de betere spitsen die OZC ooit heeft gehad en zelf opgeleid!
Erwin Dragt herinnert zich nog altijd de onvergetelijke uitstapjes naar o.a. Zeeland, met de A-1 junioren, die Ommen een weekend lang achter zich lieten om even goed los te gaan, dat was de beloning van de leider aan zijn team!
De ouders van de jongens met een christelijke achtergrond waren verzekerd dat de teamleider zijn junioren op zondagmorgen naar de kerk bracht en ook weer ophaalde. Afspraak is afspraak en die kom je na!
De drive van de Jonge ging steeds verder. Zo was zijn team dankzij garage Cents het allereerste team dat met shirt sponsoring het veld op kwam. Opel garage Makkinga voorzag het team met in het oog springende trainingspakken!
Overhandiging trainingspakken door Garagehouder Jan Makkinga aan aanvoerder Haico van der Vegt verder staand v.l.n.r., Bert Martens, Jan Vosjan, Otto Schuurman, Henry Stoeten, Gerrit Veltman en Alex Grotemarsink. Gehurkt v.l.n.r. Anne Marsman, Harold Markink, Arnold Schottert, Erwin Dragt, Gerrit Veurink en Leon Platenkamp.
Een aantal van deze spelers waren jarenlang gezichtsbepalend in het vlaggenschip en zijn, evenals jeugdtrainer Jan Maat, jeugdleider Herman Martens en jeugdbestuurder Henk Seinen nog steeds lyrisch over de gedreven aanpak van de geboren elftalleider!
De strategie werd steeds professioneler, niets werd aan het toeval overgelaten.
Michiel Klomp, met stip de beste grensrechter die in Ommen actief is geweest wapperde met de vlag langs de lijn.
Generaties jonge voetballertjes zijn er belangeloos in weer en wind (waar een jeugdtrainer zijn honorarium opstreek) bij de trainingen en zaterdags bij de wedstrijden begeleidt!
Een mooi palmares aan kampioenschappen werd er behaald op de Haarsweg en op de Rotbrink!
Zoals onlangs Albert Gerrits, oud eerste elftalspeler het treffend verwoorde, “Gerrit de Jonge was een vader voor ons allemaal”!
De spelers gingen echt voor de voetbal leven, alcohol was ook na de wedstrijd taboe!
De professionele insteek gaf echter ook wrijving, daar OZC uiteindelijk toch een amateurvereniging was!
Zoals in de beste huwelijken kleine scheurtjes door kunnen lopen tot scheuren en daarna eindigen in een onoverbrugbare kloof, zo gingen ook de wegen van OZC en Gerrit uit elkaar!!
De laatste decennia was Gerrit nog actief bij het Hans Visscherschoolvoetbal toernooi. De dag waarop we samen de oude historie van OVC exposeerden en de jaarlijkse kennisquiz voor de scholen uitschreven, en daarna de prijsuitreiking deden!
Schoolelftal openbare school 1958.
Staand v.l.n.r. A. Oldeman, H. Stegeman, G.de Jonge, H. Jansen(pilot), H Gerrits, R. Bouwhuis en H. Visscher (Lau van Ravens). Knielend v.l.n.r. H. van Aalderen, J.v.d. Hulst (Rakki Tayang). H. Guichelaar. M. Oldeman en H. Pasman.
De fusie die Gerrit op afstand volgde deed hem goed, en het voornemen was er om de thuiswedstrijden van FC Ommen weer te bezoeken, de tijd heelt alle ….wonden!
De naam van Gerrit de Jonge staat niet op de grote wand, maar behoort zeker tot de groten die de voetbalsport in Ommen hebben gediend!!!
Infarct!
De laatste jaren was Gerrit actief als chauffeur en reed onbezoldigd op de buurtbus!
Een terrasje pakken samen met zijn vrouw Brigitte Schey was een geliefde bezigheid, waarbij de praatstoel altijd door Gerrit was bezet. Zijn betoog werd vaak met de nodige handgebaren kracht bijgezet, waarbij zijn roodgelakte rechterpink opviel, het rode kleurtje dat hem herinnerde aan zijn veel te vroeg overleden eerste vrouw Thea Jansen!
Aan al dit alles kwam op 15 maart j.l. door een herseninfarct een abrupt eind. In de eerste maand werd al snel duidelijk dat er geen kans op herstel of vooruitgang zal optreden daarvoor was het infarct te groot!
Onlangs ben ik met mijn vrouw bij hem geweest in het Rembrandthuis (Nijverdal). Op het moment dat onze blikken elkaar troffen, werd hij hevig geëmotioneerd, zijn tranen die rijkelijk vloeiden vertelden wat zijn spraak niet meer kon. De woorden van mijn vader zaliger schoten door mij heen ”Jongen je weet wel wat je bent, maar niet wat je wordt” hoe bewaarheid zag en voelde ik het!
Het papier wat ik hem gaf met de naam van Henk Seinen bovenaan en de vele anderen die hem zo de groeten deden bracht een glimp van de oude Gerrit terug. Het briefje werd gekoesterd als een kostbaar document! Echter de realiteit is dat staren naar het plafond of T.V kijken zijn lot is, dat door een bezoekje positief kan worden onderbroken.
Op het moment dat we afscheid namen en hem beloofd hadden zeker weer terug te komen ging zijn duim naar boven en een grote glimlach sierde zijn gelaat!
Op onze fietstocht terug waren we onder de indruk van zijn toestand, maar daarnaast waren we ook blij met ons bezoek en zijn grote glimlach waar we hem mee achter lieten.
Vlierhuis!
Nu is Gerrit weer terug in Ommen, in het vlierhuis (Haarsweg) dichtbij bij FC Ommen, tegelijkertijd door een onzichtbare barrière ver van het sportpark verwijderd!
Mijn oproep, ‘’als straks het seizoen weer begint en je rijdt naar het sportpark en je ziet het Vlierhuis denk dan niet,hoe zou het met Gerrit zijn’’, die beantwoord ik bij deze, zijn situatie is heftig maar hij is niet dement’ laat die vraag achterwege, ga de volgende keer 10 minuten eerder van huis, wip even bij hem aan. Een kort bezoek kan voor hem de dag geweldig maken, even de blik van het plafond af, de man die zoveel voor de voetbal heeft gedaan, zoveel geluksmomenten heeft gegeven, (denk aan het juichen eerder als Gerrit Veurink weer doel trof of Jan Vosjan die de beslissende pass afleverde).Geef Gerrit de Jonge nu ook deze momenten!
Er ligt een agenda waar je e.v.t wat in kunt zetten!!
Vergeet hem niet, op kamer 1 woning Emsland, vader Willem zou plat weg zeggen, “verget um niet”!
PLEASE………. DON`T FORGET HIM!!!
Cultuur en historie FC Ommen R. Habers.
