Gebogen ……maar niet gebroken!
Op mijn fietstocht naar de kievitsnesten kwam ik Harry Slagter tegen.
Een hersenstaminfarct is de oorzaak dat hij zich in een fietsdriewieler voortbeweegt, lopen is voorbij omdat zijn evenwichtsorgaan is aangetast. Zijn spraak is moeizamer geworden enslikken is onmogelijk. Maar zijn onvoorstelbare optimisme is met geen streep afgenomen. Koester datgene wat je wel kunt en blijf niet hangen in wat je niet meer kunt, is het motto van deze inmiddels 80-jarige oud-leraar!
Het glas is bij Harry altijd half vol!
Zo af en toe kruisen onze wegen elkaar, even bijpraten, de onderwerpen die ter sprake kwamen waren eerst de FC Ommen, Harry is blij voor de jeugd met de fusieclub. Hij legt zijn hand op zijn hart om zijn woorden kracht bij te zetten. “Het zijn de oudjes die met hun hart nog te veel in de emotie vastzitten”. Ook komt even het 100-jarig jubileumboek van OVC`21 ter sprake.
Harry had het in bruikleen gehad en na enkele maanden ook weer terugbezorgd, en ondanks toezeggingen voor een eigen exemplaar van deze en gene, zat hij nog met lege handen.
Deze teleurstelling kon ik bij hem wegspoelen door hem een exemplaar in het vooruitzicht te stellen.
Met deze boodschap vervolgden we onze eigen weg, mijn gedachten gingen nog niet richting de weidevogels naar de vraag of de eieren al waren uitgekomen, maar bleven toch bij Harry Slagter. De man, ondanks het infarct zit hij fier overeind in zijn onafscheidelijke vervoermiddel!
Voordat ik van mijn fiets afstapte om het weiland te betreden, wist ik, ik ga Harry vragen voor een interview om hem toch even bij FCOmmen op het podium te zetten.
Verrassing!
Enkele dagen na onze laatste ontmoeting tref ik Harry bij zijn woning (kooitje) aan de Buizerd. Hij stond op het punt om voor zijn dagelijkse fietstocht te vertrekken, de zonnebril en pet op, zijn racehandschoentjes aan, en de onafscheidelijk glimlach van ik ben wel gebogen maar niet ……!
Als hij mij ontwaart en ik hem het jubileumboek overhandig, is hij zo blij als een kind dat in een snoepwinkel vrij spel heeft.
Op mijn vraag of ik hem een andere keer mag interviewen omdat hij nu op het punt staat om te vertrekken voor zijn dagelijkse tocht, komt resoluut zijn antwoord ‘’dat mag nu ook”. Voordat ik nog wat kan zeggen, gooit hij de garagedeur open, rijdt naar binnen, springt over in zijn rolstoel en nodigt mij uit aan de keukentafel. “Rien gaat mij interviewen’’, is de korte uitleg aan zijn vrouw.
Ansen!
Harry is geboren en getogen in Ansen, een klein dorp tussen Dwingeloo en Ruinen. Een gehucht met niet meer dan 350 inwoners, niet verwonderlijk dat er geen sportclubs zijn. Voetballen heeft Harry daardoor in zijn jeugd niet gedaan.
Zijn vader was het hoofd (directeur) van de lagere school en gaf onderwijs aan de hoogste klassen . “Mijn moeder was eerst invalkracht en kwam daarna ook alle dagen voor de klas te staan”.
Het was de goeie ouwe tijd van ontzag voor de meester en juffrouw! Na het onderwijs van zijn beide ouders te hebben genoten, vervolgde Harry zijn studie aan de kweekschool in Meppel.
Toen zijn moeder uitviel nam Harry als vanzelfsprekend haar plaats over.
Toch was een job in het onderwijs niet de gewenste droombaan.
“Het liefste was ik boer geworden, echter dat was onmogelijk “.
Wel deed Harry er in de vrije tijd bij een keuterboer daar ervaring mee op en heeft er ook letterlijk aan mogen ruiken. Harry diept een stinkend voorval op.
“Ik hadde bij de boer de gruppe uut emest en de koeiestront op de slepkaore gooit, met et peerd naar `t land om et daor uut te strijen, we waarn nog maar net onderweg toen ik wat markte an et peerd, dat zo in iens verstiefd stille bleef staon doardat er wat spannends in de lucht hing, ik heulle de teugels strak en juust op dat moment scheerde er een Vlaamse gaaie over et peerd heen, den nam een raom en ik kuuklen stijl achterover van de bok in de mest, ik dreve van de stront, toen et peerd weer stille stund bink de naost liggende sloat in u sprungen um de slimste mest drof te kriegen, ik stunke een uur in de wind, ik verget et nooit weer!
Ruinen!
In het uitgaansleven in Westerbork (niet meer dan een boerencafé) had Harry zijn vogeltje (Hennie) voor altijd weten te vangen, nu nog een kooitje om samen het leven te delen.
De verhuizing in 1964 naar het grotere Ruinen, waar wel een lerarenbaan voor handen was maar geen… Kooitje .
Wel melde Harrie zich aan bij de plaatselijke trots ‘V.V. Ruinen’.
De club beschikte over 4 seniorenelftallen, en in dat vierde mocht hij debuteren, tegen het vijfde van Tiendeveen. ”Eigenlijk zou ik wissel staan, echter de linksback had zijn scheenbeschermers vergeten”. “Vanuit het verleden waren dit altijd wedstrijden van schaven, schoffelen, oftewel bloed aan de paal, ondanks dit lage niveau”. “Ik had ook geen scheenbeschermers, alleen een paar dikke gebreide kousen. zEn toen werd ik, ondanks dat ik puur rechtsbenig ben, linksback”. Het ging schijnbaar niet onverdienstelijk, want Harry stond een week later linksback in het tweede van Ruinen.
Het kampioenschap dat Ruinen 2 behaalde staat Harry en ook zijn eega nog goed bij, “ik had zoveel aan Bacchus geofferd dat ik tegen mijn meisje toen we over een bospaadje terugliepen zei, Loat mij hier maar liggen”. “Ik plofte zo neer, zo lamlendig was ik”.
“Onder het bladerdek kwam ik langzaam weer terug in de bewoonde wereld. Ik ging languit in de auto op de passagiersstoel liggen. Mijn geliefde had nog geen rijbewijs, dus kon zij alleen maar sturen en ik schakelde, ongelofelijk als ik eraan terugdenk, zo lam als ik was”.
Ommen!
Na een periode van 2 jaar IJhorst, waar ook geen kooitje beschikbaar kwam, eindigde de zoektocht naar een baan en onderdak in het lommerrijke Ommen.
De vacature die in 1970 open stond bij de openbare school ‘De Laarakkers’ met het aanbod van een woning (Leeuwenbekstraat 37) was te aanlokkelijk om te laten lopen.
Nu was er een kooitje om zijn Vogeltje (Hennie) onderdak te geven.
De overschrijving van Ruinen naar OVC een jaar later was een moeiteloze overgang ”blauw -wit stond me altijd al goed”.
Bij OVC kwam hij ook als linksback in het tweede van wijlen Dinus van Elburg. “Paradepaardjes waren het niet allemaal maar de mix met werkpaarden zorgde voor een goede balans, zeker voor een tweede elftal!”
Kampioenselftal seizoen73/74, staand v.l.n.r. Hoofdtrainer Wim Adema, Secretaris Evert Daman, elftalleider Dinus van Elburg, Klaas Keizer, Henk Meijerink, Gerard Kleinheerenbrink(Van Zoghel), Henk Woertink (Rocco), Harm Boerdijk (Barry) en Frans Arts. Gehurkt v.l.n.r. Kleinzoon van Dinus Jaap van Elburg, Jos Kampman, Jan Vloedgraven, Harry Hendriks, René Pillen, Henk Pasman en Harry Slagter
Op mijn vraag, zijn er nog namen die je zo te binnen schieten, “Jazeker allereerst Dinus van Elburg hij was een geweldige vaderfiguur voor zijn jongens, emotioneel snel geraakt wat ongetwijfeld zijn hoge leeftijd ook meebracht. Hij had alles voor de voetbal over; niet voor niets Erelid”.
Van het kampioenselftal denk ik aan de keeper Gerard Kleinheerenbrink (Van Zoghel) de spits René Pillen, Henk Pasman, de onlangs overleden voorstopper Harm (Barry) Boerdijk, de aanstormende Frans Arts en de taaie Wim Kroes. Een mooie mix.
Op zondag 14 november 1971 mocht Harry met het keurkorps van de Meppeler hoofdtrainer Piet Murris meedoen in de uitwedstrijd tegen Raptim. “Ik mocht meespelen omdat Gerard (lato) Habers een auto-ongeluk had gehad. We verloren met 2-1 maar de volgende dag sierde ik wel de sportpagina met…ja ja …afgezakte kousen”.
Een terugblik in de clubbladen van OVC leert dat Harry de rest van het seizoen bij de eerste selectie bleef. Met zijn voetbalmotto ’DR OP ‘, was het hem zonder jeugdvoetbal toch gelukt het hoogste sportieve doel binnen de vereniging te halen.
O. B. S. ‘De Laarakkers’
Aan zijn periode in het openbare onderwijs bewaart Harry warme herinneringen. O.a. Renske van Ommen en Carles (Pluto) Bemboom waren zeer sympathieke collega’s.
Ook de schoolkinderen van ‘De Dennekamp’ en de Vinkenbuurt hebben aan de lippen van meester Harry gehangen, die bijna alle groepen onderwijs heeft gegeven!
Naast de dagelijkse schoolgang was er ook het jaarlijkse ‘Hans Visscher schoolvoetbaltoernooi’. Voor Harry een toernooi waar hij met zijn voetbalachtergrond helemaal naar toe leefde. Alhoewel ‘de Laarakkers’ een relatief kleine school was werd de bokaal meer dan eens gewonnen.
De winnaars van het schoolvoetbal ‘de Laarakkers’ met een sterke delegatie aan begeleiders v.l.n.r. Lu Starkenburg, Hennie Mellema, Jan Van Donk, Harry Slagter, Henk Hielkema en Henk Pasman.
Harry: ”Hans Visscher was een bijzonder man, die ik natuurlijk bij OVC al had leren kennen, een eenmalige uitgave, zo mag je hem wel bestempelen”. Dat toernooi daar keken de jongens naar uit en ik ook als leider; geen school maar lekker voetballen ’DR OP’.
Hans Visscher reikt de schoolbokaal uit, jongen met de schaatsmuts is Chris Harmsen!
Platproat!
Harry is altijd een man geweest die het dialect hoog in het vaandel heeft, niet alleen in de spraak maar ook in het schrijven.
Ook nu nog zijn er regelmatig stukjes of analyses van de geboren Drent in De Stentor te lezen. Het bewijs van een man die gebogen maar …niet ….
Het is niet vreemd dat de zoons Rik en Peter het dialect, dat er met de paplepel in is gegoten, ook op het vocabulaire hebben.
Onze zoons (R.H.) zijn door de voetbal met de ‘Slagtertjes‘ bevriend geraakt. Eind jaren negentig, Peter was met Raymond en Björn naar Amsterdam om een houseparty te bezoeken.
Op de late terugreis met de trein vleide Peter zich vredig en tevreden neer in de bijna verlaten coupé. Zijn gezaag gaf aan dat hij diep weg was. Bij Zwolle werd het monotone kdunk …kdunk …. kdunk..langzaam in snelheid vermindert …, hij voelde aan het ritme dat het station naderde, met een uitgerekte geeuw vroeg hij ‘BOW DRAL’. Vrij vertaald, zijn we er al!
Humor daar strooit Harry ook op zijn dagelijkse tochten mee, zo maakte hij onlangs de oversteek met het pontje bij ‘De Koe safari’, de vreemde man die ook naar de overkant wou vroeg aan hem “Wat is de tol die ik moet betalen” Harry: “Waar komt u vandaan’”, zijn antwoorde luide uit Friesland, “dan hebt u geluk meneer, de drie noordelijkste provincies zijn namelijk vrijgesteld van betaling”.
De Laarakkers klaar voor de strijd ( Dr op) met geheel links Jan van Donk en rechts motivator Harry Slagter.
Gebogen maar niet … !
Na zijn pensionering ging Harry genieten van de vrije tijd, totdat het noodlot in november 2010 toesloeg. Eerst was er het hersenstaminfarct, alles leek een dag later in het ziekenhuis onder controle, tot het moment dat er een hartstilstand op volgde.
Harry, bagatelliseert het glas halfvol als volgt: ”Mijn geluk was dat ik bij de hartstilstand al aan het hoogste adres was, daardoor ben ik er nog en zie ik mijn kleinzoon Max opgroeien.”
Ondanks het fysieke ongemak dat hem nu al 13 jaar parten speelt, is het nooit bij hem opgekomen om achter de geraniums te gaan zitten!
Persoonlijk ben ik tijdens het interview toch geraakt door de woorden van Harry, die hoe je het ook wendt of keert, meer dan gehandicapt is, maar geen moment tijdens ons onderhoud op de klaagbank plaats nam. Sterker nog, hij bezorgde mij een mooie onvergetelijke middag die met meerdere lachsalvo`s werd bekroond!
Harry Slagter is gebleven wie hij was en komt nooit in een isolement. Hij is gebogen maar niet …. gebroken!
Cultuur en historie FC Ommen R.Habers.
