Ommen – Het hele gesodemieter begon zo’n elf, twaalf jaartjes terug. Tijdens een van die lange, zwoele woensdagavonden in het kader van de Ommer Bissingh. Initiatiefneemster was Simone Koggel. De eigenaresse van de Koesafari had weer es een idee in haar immer bruisende bolletje gehaald. In het knusse, compacte uitgaansleven loop je op stapavonden vanzelfsprekend bekende na bekende tegen het lijf. Ook lui die je kent van de voetbal. De kinderen trappen een balletje met elkaar en als moeder toon je belangstelling. Je maakt een keuveltje langs de lijn. Scoort een bak koffie in het clubhuis. Babbeltje links, babbeltje rechts. Ondertussen verglijdt de tijd. De kinderen worden ouder. Gaan op eigen houtje naar de club. De moedertjes hadden de handen weer vrij. De vraag die opborrelde was: waarom gaan we eigenlijk zelf niet voetballen? Ja, waarom niet. Doen? Doen! Een clubje gelijkgestemden bijeenscharrelen is een klus die ‘koeienvrouwtje’ Simone zeer is toevertrouwd. Ook Angeline ter Avest werd gepolst. “Ik zei direct toe. Natuurlijk doe ik mee. Maar ja, drankje erbij, gezellig, dan weet je het wel. De volgende ochtend dacht ik: wat heb ik nu gezegd, ik heb nog nooit gevoetbald. Ik wilde al afzeggen, maar mijn man zei: probeer het nou gewoon, je hebt toegezegd, misschien vind je het hartstikke leuk. Had-ie gelijk in. Tot de dag van vandaag. Je doet echt vriendschappen op.” Sandra Runherd doet ook een duit in het zakje, “iedereen dacht dat het snel over zou waaien als het weer slechter ging worden en ’s avonds koud en donker, maar we bestaan nog steeds.”
Dat gezelligheid voor prestatie gaat wordt al snel duidelijk. Gerrit-Jan Mulder stapte als eerste in als trainer, maar werd stapelgek van het onderlinge gekwek. Hans Bakker en Bert Olthuis namen het trainersstafje over, maar van de wind eronder hebben lijkt geen sprake. Voor de meiden bijeen zijn voor de foto moet er nog van alles worden besproken. De deerns hebben elkaar een weekje niet gezien. Er is veel stof om bij te kletsen. Na meerdere verzoeken (en aanmaning vanachter uit de keel) kan het hele spul eindelijk op de foto. Klaar? Komt-ie! O nee, wacht even. In de verte komt nog een speelster aanwandelen in een ‘wat is er loos’ tempo. Effe wachtuh. Nog effe wachtuh…(zucht). Een begroeting en warempel, het gezelschap is zo ver. “We spelen geen competitiewedstrijden, maar hebben wel een keer meegedaan aan een toernooi in Nieuwleusen. Beregezellig, maar sportief geen succes”, herinnert Sandra zich giechelend. “Dat vrouwenteam uit Vilsteren vond het niet erg”, vult Angeline aan. “Werden ze een keer geen laatste.”
De meiden voetballen, kletsen, beppen, hebben geregeld een uitje met elkaar, maar half april staat een heuse trainingsstage op het programma. En dan niet eentje op het vertrouwde sportpark Westbroek, of ergens in de bossen rond Zeist, maar in het voetbalgekke Italië. “We hebben aan Hans gevraagd of hij T-shirts wilde sponsoren”, verwijst Sandra naar de gulle kroegbaas. “Maar hij heeft trainingspakken geschonken. Daar gaan we mee het vliegtuig in. Als eenheid. We verblijven in het huis van de broer van Angeline. Samen hebben we een strak programma in elkaar gedraaid. We spelen ook een wedstrijdje tegen een Italiaans vrouwenteam uit die buurt.”
Veertien Hollandse meiden op stap in Bella Italia…, oei, oei, oei, als dat maar goed komt. Gevraagd naar ‘het sneuvelpercentage’ wordt resoluut verkondigd: nul-komma-nul, samen uit, samen thuis! “Misschien komen we met vijftien man thuis en vinden we een Italiaan voor Sandra”, gniffelt Angeline. De enige vrijgezelle dame van het veertienkoppige gezelschap laat het plagerijtje glimlachend over zich heen gaan. “Welnee joh, doe niet zo gek.” Meiden onder elkaar, of nee, vriendinnen onder elkaar, gewoon een paar dagen weg, even uit de sleur. Lekker kwekken, lol maken, mooi toch? De vliegtickets zijn binnen, de huurauto’s geboekt, maar wie gaat rijden is nog wel even een dingetje. “Ah joh, komt vast goed.”
Na wat geklier en gedraal wordt sponsor Hans van Lingen in de kladden gegrepen en letterlijk door de meiden op handen gedragen. “We gaan in trainingspak op stap, dan kan iedereen zien dat we bij elkaar horen”, besluit Sandra. “We hebben er zin in.”
Bij deze een oproep aan generatiegenoten van de vrouwelijke kunne: schik om een balletje te trappen met gezellige 40-plusmeiden, neem een kijkje op sportpark Westbroek. De training begint om half acht ’s avonds op de donderdag en duurt tot de zin er af is en het tijd wordt om in het clubhuis met een drankje bij te kletsen en te herstellen van de geleverde inspanning. Zie www.fcommen.nl
